کشاورزی پایدار در راستای برنامه چهارم توسعه اقتصادی ایران

بخش کشاورزی از دیرینه ترین اشکال معافیت تولیدی در جامعه بشری است در جهان امروز علی رغم پیشرفتهای خیره کننده در سایر اشکال فعالیتهای اقتصادی کشاورزی نیز نقش قابل توجهی در جهت پیشبرد جریان رشد و توسعه ایفا می کند. بخش کشاورزی دارای امکانات بالقوه زیادی در جهت نیل به اهداف تامین مواد غذایی ، تامین مواد اولیه برخی از صنایع و نیز اشتغال زایی می باشد. تحقیق حاضر بهینه بودن الگوی زراعی محصولات استراتژیک در استان فارس و خراسان رضوی را مورد بررسی قرار می دهد که این چهار محصول شامل گندم، جو ، ذرت دانه ای و چغند قند می باشد ما در این تحقیق می خواهیم این فرضیات را به اثبات برسانیم که مصرف کودهای شیمیایی و سموم و میزان تولید در بهره برداری کوچک مقیاس سازگاری بیشتری با کشاورزی پایدار نسبت به بهره برداری های بزرگ مقیاس دارد. در این تحقیق آمار وزارت جهاد کشاورزی در مورد سطح زیر کشت ، میزان تولید، هزینه های تولید را در سطح استان تهیه کرده و پردازشهایی جهت استفاده در مدل انجام شده است در مطالعه کنونی از مدل برنامه ریزی کسری خطی جهت تخصیص بهینه منابع تولید و پایداری در کشاورزی و در این مدل هدف ماکزیمم کردن سود با توجه به 11 محدودیت هزینه ای شامل: مقدار بذر، مقدار کود فسفاته،مقدار کود ازته، مقدار کود پتاسه، مقدار سایر کودهای شیمیایی، تعداد دفعات آبیاری ، مقدار سم علف کش، مقدار سم حشره کش، مقدار سم قارچ کش، مقدار سایر سموم و نفر روز کار می باشد. در نهایت برای حل مدل تهیه شده از نرم افزار win qsb استفاده گردید نتایج به دست آمده از حل مدل برنامه ریزی کسری خطی نشان می دهد که بیشترین هدف بهره برداری های بزرگ مقیاس حداکثر کردن سود می باشدو به ویژگیهای زیست محیطی و پایداری منطقه توجهی ندارد اما واحدهای کوچک مقیاس در طراحی الگوی کشت خود پایداری بیشتری را لحاظ می کنند و نیز سازگاری بیشتر بهره برداری های کوچک را با الگوی کشاورزی ارگانیک درمقایسه با بهره برداری های بزرگ مقیاس را بیان می کند و این مطلب حاکی از آن است که بهره برداری های بزرگ مقیاس از نهادهای کود شیمیایی و سموم برای دستیابی به حداکثر سود در مقایسه با بهره برداری های کوچک مقیاس منطقه استفاده می کنند